သီိရိလကၤာႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုလံဘုိ ရဲ႕ု ကယုနာရက္ပ္ ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ကိုေလယာဥ္ဆိုက္ေတာ့ မနက္ ၂နာရီခန္႕ရွိၿပီ၊ ဘာလိုလိုႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဗုဒၶဘာသာယာဥ္ေက်းမႈ႕ ထြန္းကားရာ သီဟို႗္ ကၽြန္းသို႕ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ္၊ ဘာေတြမ်ား ေလ့လာရမလဲေတြးရင္း ေလဆိပ္ကထြက္ခဲ့သည္၊ ေလဆိပ္ကထြက္ထြက္ၿခင္းဘဲ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္လန္႕သြားသည္၊ ကားတိုက္ၿပီေပါ့၊ ဒရိုင္ဘာဘယ္လိုေမာင္းတာလဲေတာင္ထင္မိတယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ ကားႏွစ္စီးေရွာင္ေတာ့ သူက ညာဘက္မယူဘဲ ဘယ္ဘက္ကိုဆြဲလိုက္တာကိုး၊ ဘယ္ဟုတ္မလဲ ေနာက္ေတာ့မွသေဘာေပါက္သြားတယ္ ဒီမွာကဘယ္ေမာင္း၊
ကၽြန္ေတာ္လည္းထြက္သာလာခဲ့တာ ဒီႏိုင္ငံအေၾကာင္းဘာဆိုဘာမွ ၾကိဳမေလ့လာခဲ့၊ လြန္ခဲ့တဲ့ရက္အနည္းငယ္ေလာက္က စစ္ေတြေလဆိပ္မွာ ဆံုတဲ့ သီရိလကၤာသား ယူအန္ အရာရွိတဦး ေၿပာၿပတဲ့ သြားလည္သင့္တဲ့ေနရာေတြေလာက္ဘဲမွတ္လာခဲ့ရသည္၊ တကယ္ေတာ့ ဟိုး.. ဘဂၤလားနယ္စပ္ကေနတိုက္ရိုက္လာခဲ့ရတာလို႕ဆိုရမည္၊ ကံေကာင္းလို႕ေရာက္တာလို႕လဲဆိုရမည္ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္က စစ္ေတြနဲ႕ အငူေမာ္ ၾကားၿမစ္သံုးခြကို စက္ေလွေလးနဲ႕ အၿဖတ္ မုန္တိုင္းမိတာ ကံေကာင္းလို႕မေသတယ္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကလဲအလုပ္အလြန္မ်ားတာဆို ေတာ့ ဌာေနကိုယ္စားလွယ္ေၿပာတဲ့ လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြေလာက္ဘဲ မွတ္သားခဲ့ရတာကိုး၊ ကိုလံဘို ရံုးနဲ႕ေလဆိပ္နဲ႕ကအ ေတာ္ေဝးသည္ ကားတစ္နာရီေက်ာ္ခန္႕ေမာင္းမွေရာက္တယ္၊ ရံုးဆိုေပမယ့္လည္း အိပ္ခန္းသံုးခန္းရွိသည့္ တိုက္ပုေလးၿဖစ္သည္၊ ဌာေနကိုယ္စားလွယ္ နဲ႕ ေဒသဆိုင္ရာမန္ေနဂ်ာ တို႕ကတိုက်ိဳရံုးကတစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုေၿပာစရာရွိတာနဲနဲေၿပာၿပီသူတို႕အိမ္ၿပန္သြားၾကသည္၊ ကဲ အိပ္မယ္လုပ္မွသူတို႕ဆီကၿခင္ေထာင္ကိုစိတ္ပ်က္သြားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုေလးေထာင့္မဟုတ္ ဇာကိုအေပၚကစုခ်ည္ထားသလိုမ်ိဳးၿဖစ္ၿပီး တရားထိုင္တဲ့ၿခင္ေထာင္လိုမ်ိဳးၿဖစ္သည္၊ ဒီေတာ့လက္ႏွင့္ၿခင္ေထာင္ အလြယ္တကူထိၿပီး ထိတဲ့ေနရာ ၿခင္ကိုက္ခံရသည္၊ တခုသတိထားရတာက အဲဒီအခ်ိန္က ဒန္ဂီီ ေရာဂါ (ၿခင္ကိုက္လ်င္ၿဖစ္တဲ့တုတ္ေကြးတမ်ိဳး)ေတြအၿဖစ္မ်ားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ဧၿပီလဆိုေတာ့လည္းအေတာ္ပူသည္၊ ဒီေတာ့ၿခင္ေဆးထြန္းအိပ္ရသည္၊ ဒီလိုနဲ႕အိပ္ဖို႕ၿပင္ဆင္ေနရင္းမိုးလင္းသြားေတာ့တယ္၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ငွက္ကေလးေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကိုၿခံ ထဲမွာေတြ႕ရသည္၊ အိမ္ေဘးကပ္ရက္အၿပင္ထုတ္ထားတဲ့လသာေဆာင္လို ေနရာမွာဘဲ မနက္စာစားရင္ စဥ္းစားမိတယ္၊ တခါမွလာဖို႕မစဥ္းစားမိဘဲ သီဟို႗္္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီလို႕၊ ဘုရားေတြစံုေအာင္ဖူးရမယ္လို႕လည္းအားတင္းထားမိတယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ ကိုလံဘိုရံုးမွာႏွစ္ ညေလာက္အိပ္ၿပီး ပေရာဂ်က္ေတြရွိရာ ေၿမာက္ပိုင္း ဘာဘူးနီးယားကိုရထားၿဖင့္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္၊
ပင္လယ္ႏွင့္ကပ္ေနသည့္ ကိုလံဘိုၿမိဳ႕တေနရာ၊ 
သီရိလကၤာမွာေတာ့ ဒီလိုၿခင္ေထာင္နဲ႕အိပ္ရမယ္ 
ကိုလံဘိုရံုးမွာ ညညဆိုဒီေနရာမွာထိုင္ၿပီး.. 
ကိုလံဘိုဘူတာရံုကိုလံဘိုဘူတာကေတာ့ရန္ကုန္ဘူတာေလာက္ပါဘဲ နဲနဲေတာ့ပိုငယ္ၿပီး ပိုေဟာင္းသလားလို႕.. ကိုလံဘိုကေန ဘာဘူးနီးယား ထိက ၆နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ဘဲရထားစီးရတာ၊ ရထားသံလမ္းႏွစ္ခုအကြာအေဝး ကၿမန္မာၿပည္မွာထက္ ပိုက်ယ္တာသတိထားမိတယ္၊ ရထားတြဲေတြကလည္းအေဟာင္းေတြမ်ားတယ္၊ လမ္းမွာလည္းတခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ခုန္တယ္၊ လမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာလို ဘူတာမွာကေလးေတြေစ်းလိုက္ေရာင္းတာမရွိဘူး၊ ေရကုသိုလ္လိုမ်ိဳးမရွိဘူး၊ ေရေသာက္ၿခင္ရင္ ဘူတာမွာထားတဲ့ ဘံုဘိုင္ေတြကေန ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေရဘူးနဲ႕သြားထဲ့ရတယ္၊ ဘူတာထဲက ေစ်းဆိုင္ကေန လည္းေရသန္႕ဘူးတို႕ စားစရာတို႕ဝယ္လို႕ရတယ္ သူတို႕ဆီမွာနာမည္ၾကီးတဲ့ေဆးလိပ္က ဂိုးလိ လို႕ေခၚတဲ့စီးကရက္ ၊ ဒီလိုနဲ႕..ညေနေလးနာရီခြဲေလာက္မွာကိုလံဘိုကေနရထား ထြက္ၿပီးဟိုကို ၁၀နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္တယ္၊ ဘူတာရံုေရာက္ေတာ့ လံုၿခံဳေရးေတြအၿပည့္ေတြ႕ရ တယ္ ရထားေပၚပါလာသူေတြကိုအနည္းအက်ည္းစစ္ေဆးတယ္၊ ေနာက္မွသိရတာက ဒီဘာဘူးနီးယားဘူတာကရထားသြားလို႕ရတဲ့ေနာက္ဆံုးဘူတာၿဖစ္ၿပီးဟိုဘက္မွာ သံလမ္းေတြ၊ ဘူတာေတြကအကုန္လံုး ပ်က္စီး ေနၾကတယ္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အယ္တီတီအီး သူပုန္ေတြနဲ႕ အၿပစ္အခတ္ခဏရပ္ဆဲထားၿပီး ၿပန္လည္ထူေထာင္ေရးေတြ လုပ္ေနခ်ိန္၊ ဒါေပမယ့္အခ်ိန္မေရြးၿပန္ၿပီးတိုက္ပြဲေတြၿဖစ္လာ ႏိုင္ေတာ့ႏွစ္ ဖက္လံုးက အသင့္အေနအထားမွာရွိေနၾကတယ္၊ မၾကာခဏ ထိေတြ႕ ၿပစ္ခတ္မႈသတင္းေတြေတာ့ၾကားေနရသည္၊ ဒီလိုနဲ႕ ရထားဘူတာကေနရံုးကို ကိုယ့္အထုပ္္ကိုယ္ဆြဲၿပီးလမ္းေရွာက္ သြားၾကတယ္၊ ရံုးနဲ႕ဘူတာနဲ႕ကသိပ္မေဝး၊ ဘူတာရံုလမ္းထဲမွာဘဲ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေနရမယ့္ရံုးကိုေရာက္ခဲ့တယ္၊ ရံုးကေတာ့သိပ္မက်ယ္ဘူး၊ အိပ္ခန္းသံုးခန္းဘဲရွိတယ္၊ အဲဒီရံုးမွာေတာ့ဝန္ထမ္းအေတာ္မ်ားတယ္၊ ပေရာဂ်က္ေတြ နဲ႕နီးတဲ့ေနရာကိုး၊ အလုပ္က စစ္ၿဖစ္တဲ့ေနရာက လူေတြကိုလာကူညီတဲ့အလုပ္ ေက်ာင္းေတြ တံတားေတြြ ဘာေတြေဆာက္ ေပးတာမ်ိဳး၊ ေနာက္ၿပီးစက္မႈလက္မႈကၽြမ္းက်င္သင္တန္းေတြလည္းေပးတယ္၊ အဲ ေနာက္ေန႕ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေၿမာက္ဘက္သူပုန္တပ္ေတြထိမ္းထားတဲ့နယ္ထဲကရံုးဆီကို ကားနဲ႕ဆက္ထြက္ၾကတယ္၊ ဘာဘူးနီးယားရံုးကထြက္ၿပီးမၾကာခင္မွာဘဲ မီးေလာင္ထားတဲ့ ဘူတာရံုအၾကြင္းအက်န္နဲ႕ သံလမ္းအပိုင္းအစေတြ ကို ဟိုမွာဒီမွာၿဖတ္သြားရင္းေတြ႕ရတယ္၊ က်ည္ဆံရာ ဗရပြနဲ႕တိုက္ပ်က္ေတြလည္းအမ်ားၾကီးေတြ႕တယ္၊ စစ္စခန္း ေတြကလည္းေနရာတကာမွာေပါ့၊ ကင္းစခန္းေတြ၊ ကင္းလွည့္ေနတဲ့တပ္ေတြကို ၾကည့္ေနရင္းမွာဘဲ ေနာက္ဆံုးရန္သူနဲ႕ရင္ဆိုင္ထားရာ စစ္တပ္စခန္းကိုေရာက္တယ၊္ အဲ့ဒီမွာကားေတြကိုသူပုန္နယ္ဘက္ၿဖတ္ဖို႕စာရြက္စာ တမ္းနဲ႕စစ္ေဆးေရးနည္းနည္းလုပ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ယူအန္နဲ႕ေပါင္းလုပ္တာဆိုေတာ့ သေဘာေလာက္ ဘဲစစ္တာပါ၊ တၿခားကားေတြကိုေတာ့ေသၿခာစစ္တယ္၊ သာမန္ခရီးသည္ေတြအကုန္ ႏိုးမန္းလမ္းကို လမ္းေလ်ာက္ၿပီးၿဖတ္ရတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာၾကက္ေၿခနီအဖြဲ႕က ဟိုဘက္ဒီဘက္မွာ စခန္းဂိတ္ေလး တခုစီေဆာက္ထားၿပီးအခ်ိန္ၿပည့္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္၊ အဓိကကေတာ့ စက္ကရိယာအပိုပစၥည္းလိုဟာေတြကိုသူပုန္ဘက္သယ္ခြင့္မၿပဳ႕ဘူးလုိ႕သိရတယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ စစ္တပ္ဘက္ကစစ္ေဆး ၿပီးေတာ့ ကိုက္၆၀၀ ကြာတဲ့ ႏိုးမန္း လမ္းကိုၿဖတ္ရတယ္၊ ႏိုးမန္းလမ္းဆိုတာကေတာ့ အၿပစ္အခတ္ရပ္ဆဲထားစဥ္ကာလမွာ ယာယီသတ္မွတ္ထားတဲ့ ထိမ္းၿခဳပ္နယ္ေၿမႏွစ္ခုၾကားကအကြာအေဝးကိုဆိုလိုတာပါ၊ က်ည္ဆံတစ္ကမ္းေပါ့ေလ၊ တကယ္ေတာ့လည္း ေအေက ၄၇ ေတြကကိုက္တစ္ေထာင္အထိၿပစ္လို႕ရတယ္တဲ့၊ ေၿပာရရင္ေတာ့..ဟိုဘက္ ဒီဘက္ႏွစ္ဘက္စစ္တပ္ေတြ တယ္ထားတဲ့ေနရာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီA9 လမ္းမၾကီးက အၿပစ္အခတ္ရပ္ဆဲၿပီးေနာက္ပိုင္းမွႏိုင္ငံတကာအကူအညီနဲ႕ၿပန္ၿပဳၿပင္ထားတာလို႕သိရတယ္၊ မိုင္းသတိေပးဆိုင္းဘုတ္ေတြကေတာ့ဘာဘူနီးယားက ထြက္ကထဲကလမ္းေဘးဝဲယာမွာအၿပည့္ဘဲဗ်ိဳ႕၊ ကားလမ္းေဘး ကေၿမၾကီးေပၚေတာင္မနင္းရဲေအာင္ဘဲ၊ ဒီလိုနဲ႕ႏိုးမန္းလမ္းကို ၿဖတ္ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကသူပုန္တပ္ေတြကလည္းကားေတြကိုတခါစစ္ေဆးၿပန္ေသးတယ္၊ ၁၅မိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ က်ားသူပုန္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ပရာပါဂရန္ ရံုးစိုက္ရာ က်ားသူပုန္တို႕ရဲ႕ဌာနခ်ဳပ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ကီလီႏိုခ်ီ္ကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကတယ္၊ စကားမစပ္ေၿပာရရင္ေတာ့ ပရာပါဂရမ္ ဆိုတာက အိႏိၵယဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ရာဂ်စ္ဂန္ဒီကို အေသခံဗံုးေဖာက္ခြဲလုပ္ၾကံဖို႕ အမိန္႕ေပးခဲ့သူလို႕သိရၿပီး သူတို႕ရဲ႕နာမည္ၾကီးအေသခံဗံုးခြဲသမားေတြေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံတကာက အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႕လို႕သတ္မွတ္ထားတယ္၊ အဲ.. ဘာဘူနီးယားကေန ကီလီႏိုခ်ီအထိက ကားနဲ႕စုစုေပါင္း၃နာရီ ဝန္းက်င္ေမာင္းရတယ္၊ ကီလီႏိုခ်ီရံုးေရွ႕မွာက ေၿမနီလမ္းကေလးရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ဟိုဘက္မွာ ေရေၿမာင္းေလး တခုၿပီးေတာ့လယ္ကြင္းေတြရွိတယ္၊ သူတို႕လယ္တကြက္ ၿပန္ရဖို႕ကလဲ မနည္းလုပ္ရတာ မိုင္းကိုအရင္အကြက္ခ် ၿပီးရွင္းရတယ္ ၿပီးမွလယ္ကြင္းေတြကိုၿပန္ၿပဳၿပင္ရတာ၊ မိုင္းရွင္းတဲ့သူေတြက အိႏၵိယကလူေတြမ်ားတယ္လို႕သိရ တယ္၊ အဲဒီေၿမာက္ဘက္ပိုင္းမွာက ေတာအုပ္ထူထူမရွိဘူး၊ ေတာင္ကုန္းၿမင့္ၿမင့္လဲမရွိဘူး၊ ေတာတန္းေလးေတြနဲ႕ ကုန္းႏွိမ့္ႏွိမ့္ေလးေတြဘဲရွိတာ၊ အဲ့ဒီေတာတန္းေလးေတြထဲ ေရွာက္သြားခ်င္စရာေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ လမ္းေပၚက လြဲၿပီးဘယ္မွသြားလို႕မရပါဘူး၊ မိုင္းထိတဲ့သတင္းေတြက ေန႕တိုင္းလိုၾကားေနရတာ၊ တခါဆို မိသားစု ကိုယ့္အိမ္ ေနရာေဟာင္းကိုၿပန္လာၾကၿပီး အိမ္ၿပန္ေဆာက္ဖို႕ၿခံရွင္းတာ တင့္ကားမိုင္းနဲ႕မိၿပီး သားအဖသံုးေယာက္လံုးေသ သြားၾကရွာတယ္၊ တင့္ကားမိုင္းဆိုတာက လူတက္ခုန္ေတာင္ကြဲတာမဟုတ္ဘူးတဲ့ သင့္တင့္တဲ့အေလးခ်ိန္၊တုန္ခါမႈနဲ႕မွကြဲ တာမ်ိဳးဆိုဘဲ၊ ဘယ္လိုကဘယ္လိုၿဖစ္တယ္ေတာ့ဆက္မသိေတာ့ဘူး၊ ဆိုလိုတာကေတာ့ အဲ့ဒီရံုးေလးကတိတ္ တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲသာယာတယ္၊ ငွက္ကေလးေတြဆိုတာလဲမ်ိဳးစံုကိုၿခံထဲမွာရွိတယ္၊ ငွက္သိုက္ႏွိမ့္ႏွိမ့္ေလးတခုထဲမွာ အၿပာေရာင္ငွက္ဥေလးတလံုးေတာင္ ေတြလို႕ဓာတ္ပံုရိုက္လာေသးတယ္၊ အဲ..တခုဆိုးတာကေတာ့ ေမ်ာက္ေတြကလဲအုပ္လိုက္ဘဲ နည္းတဲ့ေကာင္ၾကီးေတြမဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ေတာ့လဲ ဒီ ႏိုင္ငံမွာက ေမ်ာက္ေတြကိုလြတ္လပ္ေရးေပးထားေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးေမ်ာက္ေတြေနၿခင္သလိုေနၾကတာ၊
မိုင္းရွာေနၾကသူမ်ား ႏွင့္ၿမန္မာအဂၤ်င္နီယာတစ္ဦး 
စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ပ်က္စီးေနတဲ့စက္ရံုတစ္ရံု 
ကီလီႏိုခ်ီရံုးေရွ႕ကေၿမနီလမ္းကေလး 
ကီလီႏိုခ်ီမွကၽြန္ေတာ့္ေန႕လည္စာ၊ တမီးနယ္ထဲမွာဒီလိုဘဲစားရတယ္ 
တမီးက်ားသူပုန္တို႕ရဲ႕ အမွတ္တရစစ္သခၤ်ိဳင္း 
အၿပာေရာင္ငွက္ဥေလးအႏုရဓပူရလိုႏွစ္ေထာင္ခ်ီၾကာၿပီၿဖစ္တဲ့ေရွးေဟာင္းတံခိုးၾကီးဘုရားေတြနဲ႕ၿမိဳ႕မွာဆို ေမ်ာက္ေတြဆိုတာ အမ်ားၾကီး အမ်ိဳးစံုဘဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲကအိမ္ေတြေပၚမွာလဲအုပ္လိုက္ေနၾကတာ၊ ေနာက္ၾကံဳမွ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ ကဘုရားေတြနဲ႕ ၿမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအေၾကာင္းေရးအံုးမယ္၊ ကဲကဲ ၿပန္ဆက္ရရင္ေတာ့ အဲ့ဒီကီလီႏိုခ်ီၿမိဳ႕ေလးဟာသာယာေပ မယ့္ စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ အရာရာဟာပ်က္စီးေနၾကတယ္ အိမ္ေတြဟာလဲ က်ည္ဆံရာေတြဗရပြနဲ႕ေပါ့၊ ဒါေပမယ္ အယ္တီတီအီးေတြအသစ္ေဆာက္ထားတဲ့တိုက္ေတြ၊ ရံုးေတြ ေဆးရံုေတြလည္းရွိတယ္၊ အခ်ိဳ႕လဲေဆာက္လက္စ ေပါ့ဗ်ာ၊ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က ခရစ္ယာန္ခ်ပ္ေက်ာင္းေလးကေတာ့ က်ည္ဆံရာအၿပည့္နဲ႕ နံရံနဲ႕ လက္ဝါးကပ္တိုင္ ဘဲက်န္ေတာ့တယ္၊ အဲဒီဘက္မွာတခုထူးၿခားတာက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ေက်ာက္တိုင္ေလး ေတြရွိတယ္ အဲ.နတ္ကြန္းလိုဟာမ်ိဳးေနမွာေပါ့ ခရစ္ယာန္လား ဟိႏၵဴလား ဘာလားေတာ့မသိဘူး ေက်ာက္ရုပ္တရုပ္စီရွိတတ္ၾကတယ္၊ တမီးေတြကေတာ့ ဟိႏၵဴေတြပါဘဲ ဒါေပမယ္စစ္ရပ္ဆဲကာလမွာ ကူညီဖို႕ေရာက္လာတဲ့အဖြဲ႕ေတြထဲမွာ ခရစ္ယာန္အဖြဲ႕ေတြလဲပါတာကိုး၊ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကီလီႏိုခ်ီမွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကီလီႏိုခ်ီရံုးမွာလုပ္တဲ့သူေတြကေတာ့ ဘယ္သူေတြၿဖစ္မလဲဆိုတာခန္႕ မွန္းလို႕ရမွာေပါ့၊ ေငြစာရင္းအရာရွိက အယ္တီတီအီးေခါင္းေဆာင္ၾကီး ပရာပါဂရမ္ရဲ႕ အိမ္နီးၿခင္း ၿပီးေတာ့သူပုန္ အဖြဲ႕ရဲ႕စာရင္းစစ္၊ ကိုလံဘိုရံုးက ေငြစာရင္းအရာရွိကေတာ့ ဆင္ဟာလိ မ်ိဳးခ်စ္အမ်ိဳးသားပါတီကလူ၊ ဒီလူေတြက အစြန္းေရာက္မ်ိဳးခ်စ္ေတြဆိုၿပီးနာမည္ၾကီးတယ္၊ သူတို႕ၾကားမွာကၽြန္ေတာ္အေတာ္ညိွႏိႈင္းေပးရတယ္၊ ရန္သူၾကီး ေတြကိုး၊ မ်ားေသာအားၿဖင့္အစည္းအေဝးေတြက ၾကားရံုးၿဖစ္တဲ့ ဘာဘူးနီးယားမွာဘဲ လုပ္ၿဖစ္တယ္၊ ေနာက္တရံုးကလဲ မန္နာကၽြန္းဘက္မွာရွိေသးတာကိုး၊ အဲဒီမန္နာ ကၽြန္းကို သြားရတာက ေက်ာက္တံုးေတြဖို႕ထား တဲ့ တာရိုးလိုလမ္းေပၚကေန ပင္လယ္ဝကိုၿဖတ္ၿပီးေနာက္တံတားေတြနဲ႕ဆက္ၿပီး သြားရတာ၊ အဲဒီကေန ရာသီဥတုေကာင္းရင္ အိႏိၵယဘက္ကိုလွမ္းၿမင္ႏိုင္တယ္ေၿပာတယ္၊ ႏွစ္ေပါင္း၄၀၀ ေက်ာ္ေလာက္(ေသၿခာမမွတ္မိေတာ့)က သေဘၤာသားေတြယူလာၿပီးစိုက္ခဲ့တဲ့ (အာဖရိကမ်ိဳးလား ေတာင္အေမရိကမ်ိဳးလားမမွတ္မိေတာ့)သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိတယ္၊ ဘာဘူးနီးယားက မန္နာကၽြန္းကို သြားတဲ့လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ လဲစစ္တပ္စခန္းေတြ ကင္းလွည့္ေနတဲ့တပ္စုေတြအမ်ားၾကီးဘဲ ေတြ႕တယ္၊ ေဒါင္းငွက္ေတြကေတာ့ ေနရာတကာမွာကိုေပါမွေပါဘဲ ကားလမ္းေဘးမွာကိုအုပ္လိုက္ေနၾကတာ၊ အဲဒီကားလမ္းတေလ်ာက္နဲ႕မနီးမေဝးမွာ ကလည္း ရန္သူနဲ႕ရင္ဆိုင္ထားရတဲ့ ႏိုးမန္းလမ္း ရွိတယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ၾကာေတာ့လဲမဆန္းေတာ့ပါဘူး အပတ္တိုင္း ကို ႏိုးမန္းလမ္းကိုၿဖတ္ၿပီး သြားေနရတာဆိုေတာ့၊ ဒီလိုနဲ႕ကိုလံဘိုနဲ႕ ကီလီႏိုခ်ီၾကား ကူးလိုက္သန္းလိုက္ နဲ႕ေနခဲ့ရတယ္၊ ကိုလံဘိုမွာဆို ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ၿမိဳ႕အႏွံ႕ေရွာက္သြားတယ္၊ ၿမိဳ႕ထဲကို ဘတ္စ္ကားစီးသြား တယ္ၿပီးရင္လမ္းေလ်ာက္ ေမာရင္ေတြ႕ရာဆိုင္ဝင္စား ခဏနား ဆက္ေလွ်ာက္ ညေနေစာင္းေတာ့အိမ္ၿပန္၊ အဲေလ ရံုးၿပန္ေပါ့၊ တခါတေလ ေတာ့ ၿမန္မာဘုန္းၾကီးေတြရွိတဲ့ ကလ်ာနီ ဘက္ကေက်ာင္းကိုလဲ သြားတယ္၊ ကလ်ာနီ အေၾကာင္းကိုေတာ့ေနာက္မွေရးေတာ့မယ္၊ ကလ်ာနီကိုေတာ့လူတိုင္းသိပါတယ္ေနာ္..မသိေသးရင္လည္းေနာက္တခါမွ ေရးအံုးမယ္၊ ကဲကဲ ညေနေဆာင္းလာရင္ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ဘတ္စ္စီးၿပီးရံုးၿပန္တယ္၊ ဘတ္စ္ကႏွစ္ဆင့္စီးရတယ္၊ ကားေပၚမွာသီခ်င္းဆိုၿပီးေတာ့၊ မ်က္လွည့္ၿပၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့သူေတြရွိတယ္၊ လက္မွတ္ေရာင္းေတြကေတာ့လက္နဲ႕လွည့္ၿပီး လက္မွတ္ထုတ္တဲ့စက္ကေလးနဲ႕ သတ္မွတ္ေနရာအတိုင္း သတ္မွတ္ေစ်းနဲ႕ေရာင္းတယ္ ၊ တခါတေလလမ္းေပ်ာက္လို႕ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကိုမသြားတတ္ေတာ့ရင္ေတာ့ ဘဂ်ားလို႕ေခၚတဲ့သံုးဘီးကား ငွားၿပန္ရတာေပါ့၊ ရံုးၿပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီး တေခါက္ၿပန္ထြက္တယ္၊ လမ္းထိပ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထမင္း ဆိုင္သန္႕သန္႕ရွိတယ္၊ အဲ.. မနီးမေဝးမွာလဲ ဘီယာ နဲ႕အရက္ဆိုင္ရွိတယ္၊ သူတို႕နဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရက္ကိုေခၚတာၿခင္းတူတယ္ ဒီေတာ့အရက္ဆိုၿပီးၿပီ၊ အဲဒီဆိုင္က စားေသာက္ဆိုင္မဟုတ္လိ႕ု အဲဒီမွာေတာ့ေသာက္လို႕မရဘူး ဘံုဆိုင္လို အေပါက္ေလး ကေနဘဲေရာင္းတာ ဘီယာဝယ္ရင္ေတာ့ပုလင္းဖိုးအေပါင္ေဆာင္းေပးရတယ္၊ တခ်ိဳ႕လဲဆိုင္ေဘးမွာဘဲ ေသာက္ၿပီးပုလင္းေပါင္ၿပန္ယူသြားတဲ့သူေတြရွိတယ္၊ ေမွာင္ရိပ္လဲနဲနဲက်တာကိုး၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ပထမ ပုလင္းေပါင္ေပးရတယ္ ေနာက္ေတာ့ ဘီယာဝယ္တိုင္းပုလင္းခြံေတြၿပန္ယူယူသြားတယ္၊အလည္းအလွယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဟဲဟဲ..ေရာက္တဲ့အရပ္မွာေတာ့ေသာက္ၿဖစ္တယ္၊ တကယ္ေတာ့လည္းတေယာက္ထဲညညေတြဆို သိတ္ၿပင္းဖို႕ေကာင္းတာ၊ ေဘာ္ဒါကလဲ တိုက်ိဳၿပန္သြားေတာ့ပိုဆိုးတာေပါ့၊ သူရွိတုန္းဆို ညဘက္ေတြဆိုတညလံုး ကိုလံဘိုၿမိဳ႕ထဲမွာေလွ်ာက္သြားၾကတယ္ဲ မိုးလင္းခါနီးမွၿပန္တာ၊ တေယာက္ထဲဆိုတီဗီၾကည့္လိုက္၊ ၿခံထဲထြက္ထိုင္ၿပီးေသာက္လိုက္နဲ႕ အခ်ိန္ကုန္တယ္၊ အဲတခုေၿပာရအံုးမယ္.. ဘာဘူးနီးယားက အရက္ဆိုင္တဆိုင္မွာဆို ရွိသမွ်ဘုရားေတြကို တန္းဆီၿပီး စဥ္တခုေပၚမွာတစ္တန္းထဲတင္ထားတာေတြ႕ခဲ့ရတယ္၊ ဘာသာအားလံုးကိုကိုးကြယ္ တယ္ဆိုတဲ့သေဘာလားေတာ့မသိ၊ အရက္အေၾကာင္းသာစပ္မိလို႕ထဲ့ေရးရတာ ဘာသာေရးအသိအၿမင္ဗဟုသုတေတြလည္း တပံုၾကီးရခဲ့တယ္၊ အႏုရဓပူရၿမိဳ႕ေဟာင္းဘက္ကိုလဲ မၾကာမၾကာ ေရာက္တာကိုး၊ ကႏၵီ ၿမိဳ႕က ၿမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလည္းေရာက္ခဲ့တယ္၊ ေက်ာင္းၾကီးကအက်ယ္ၾကီးဘဲ ေက်ာင္ထဲမွာ က်ယ္လိပ္ေတြေမြးထားတာေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္၊ သူတို႕ကကုန္းလိပ္မ်ိဳးေတြဆိုေတာ့ ၿခံထဲမွာဒီအတိုင္းေလွ်ာက္သြားေနၾကတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ၅ႏွစ္ေလာက္မွ ၿပည္သူလူထုကို ဖူးဖို႕ တခါဖြင့္တဲ့ စြယ္ေတာ္ရွင္စစ္ကိုလည္းအနီးကပ္ဖူးခဲ့ရတယ္၊ ဘုရားပြင့္ေတာ္မႈရာ မဟာေဗာဓိေညာင္ပင္က အကိုင္းကိုပင့္ေဆာင္လာၿပီး စိုက္ထားတဲ့မႈလမဟာေဗာဓိပင္လို႕ဆိုရမယ့္ အႏုရဓပူရက မဟာေဗာဓိပင္ကိုလည္း တတိယထပ္ထိတက္ၿပီးဖူးခဲ့ရတယ္၊ အခုထိ ဆရာဝန္ေတြနဲ႕က်ပ္မတ္ၿပီးကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ထားၾကတယ္၊ ဒါေတာင္ အယ္တီတီးအီးေတြက တခါဗံုးဝင္ခြဲသြားေသးတယ္တဲ့၊ ေနာက္ၿပီး “မဟာေစတီ”ီကိုလည္းဖူးခဲ့ရတယ္၊ ဆိုစကားအရေတာ့ သာသနာကြယ္ေၿပာက္ရင္ ရွိသမွ်ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္ေတြ အကုန္ဒီဘုရားမွာ ၿပန္လာစုၿပီး မွကြယ္မယ္ ေၿပာတာဘဲ၊ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့နီးစပ္ရာ ဆရာေတာ္ေတြကိုသာေမးၾကည့္ၾကေစလိုပါတယ္၊ သူမ်ားအေၿပာမို႕ပါ၊ ေနာက္ၿပီး “မဟိန္ဓ” လိႈင္ဂူဘုရား၊ ဆိုစကားအရေတာ့ သိရိလကၤာႏိုင္ငံကို ဗုဒၶသာသနာ စတင္ေရာက္တဲ့ေနရာလို႕လဲေၿပာပါတယ္၊ အႏုရဓပူရကၿမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေတာ့ တကယ့္ကို အားလံုးနဲ႕နီးတဲ့ၿမိဳ႕ေဟာင္းရဲ႕အလယ္ေလာက္မွာရွိပါတယ္၊ တကယ္လို႕ အဲ့ဒီကိုမ်ားေရာက္ခဲ့လို႕ ၿမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သံုးဘီးငွားၿပီး သြားလိုရင္ၿဖင့္ “ဘုရုေမ ပန္ေစေလ” လို႕သာေၿပာလိုက္ပါ လူတိုင္းသိၾကပါတယ္၊
အႏုရဓပူရၿမိဳ႕ေဟာင္းမွ မဟယေစၽတီ (သတိ သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ ဘုရားေစတီမ်ားကိုေနာက္ခံထားၿပီးဓာတ္ပံုမရိုက္ရပါ လူအမ်ားေရွ႕တြင္ရိုက္လ်င္သတိထားၿပီးရိုက္ပါ)
ေရွးေဟာင္းထူပါရံုဘုရား BC၃ရာစု 
ေရွးေဟာင္းေစတီတစ္ဆူ 
အႏုရဓပူရမွၿမန္မာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းဆိုင္းဘုတ္ 
အႏုရဓပူရၿမိဳ႕ေဟာင္းတေနရာ 
ေရွးေဟာင္းေရကန္တစ္ခု 
ေရကန္တစ္ခု၏အနီးကပ္ၿမင္ကြင္းထူၿခားတာေလးေတြကိုေၿပာရရင္ေတာ့ သူတို႕တိုင္းၿပည္မွာ ဘုန္းၾကီးကိုအလြန္ရိုေသတယ္၊ ဘုန္းၾကီးနဲ႕တစ္တန္းထဲ ဘယ္ေတာ့မွမထိုင္ဘူး၊ ဘုန္းၾကီးကလည္း ေဆးလိပ္ေတာင္ေသာက္လို႕မရဘူး ဘုန္းၾကီးအလုပ္မလုပ္ႏိုင္ရင္လည္းဝတ္ဖို႕မလြယ္ဘူးထင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ထိုင္းတို႕ ၿမန္မာၿပည္တို႕မွာ သံဃာ ၅သိန္းေလာက္စီရွိၾကေပမယ့္ သီဟို႗္ မွာေတာ့၅ေသာင္းေလာက္ဘဲရွိတယ္လို႕ ေၿပာသံၾကားတယ္၊ ဒါေတာင္ ၂၀၀၄ ခုေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘုန္းၾကီး ၄-၅ပါး အမတ္ဝင္ေရြးတာ အႏိုင္ရလိုက္တယ္၊ ဘုန္းၾကီးနဲ႕တိုင္ၿပည္အုပ္ၿခဳပ္တာ ဘယ္လိုပတ္သတ္လဲေတာ့မသိ၊ ၿပီးေတာ့ပါလီမန္မွာ စကားမ်ားရန္ၿဖစ္ၾကၿပီး ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးအရိုက္ခံရလို႕ေဆးရံုေရာက္သြားတယ္၊ ဒါကေတာ့သူတို႕ႏိုင္ငံအတြက္ ရွက္စရာတစ္ခုလိုၿဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒါကလြဲလို႕ေပါ့ေလ သူတို႕ေတြက အေကာင္ပေလာင္မသတ္ၾကဘူး သတ္သတ္လြတ္စားၾကတာလဲမ်ားတယ္၊ ဒါေၾကာင္ဖြတ္ၾကီးေတြဆို ၿမိဳ႕ထဲမွာကိုတခါတရံေတြ႕ႏိုင္တယ္၊ ဘုရားရွိခိုးတာၾကေတာ့တမ်ိဳးၿဖစ္ၿပန္ေရာ.. ဘုရားဘက္ကို ေၿခဆင္းထိုင္ၿပီးလက္အုပ္ခ်ီရွိခိုးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေသၿခာထိုင္ၿပီး ဘုရားရွိခိုးတာကို အထူးအဆန္းလိုၾကည့္ၾကတယ္၊ ဥပုတ္ေန႕လိုအခါၾကီးရက္ၾကီးေတြနဲ႕ ဘုရားသြားရင္ ဆင္ရဲၿခမ္းသာမေရြးအားလံုး အထက္ေအာက္အဝတ္ၿဖဴဘဲဝတ္ၾကတယ္၊ တန္းတူဘဲ ၾကမ္းေပၚမွာအိပ္ၾကတယ္၊ ေမလထဲက ဘာသာေရးပြဲေန႕ေတြမွာဆုိ အႏုရဓပူရတၿမိဳ႕လံုး ၿဖဴေဖြးေနေအာင္ဘဲ လူေတြၿပည့္ေနတယ္၊ ဥယာဥ္လိုၿမိဳ႕ေဟာင္းထဲကၿမက္ခင္းေတြသစ္ပင္ေအာက္ေတြမွာထိုင္ၿပီး “စပီကာ”ကေနလြင့္ေနတဲ့တရားကိုသိန္းဂဏန္းေလာက္နီးပါးရွိတဲ့လူေတြဝိုင္းနာၾကတယ္၊ လူငယ္ေလးေတြလည္းအမ်ားၾကီးဘဲ၊ ဘုန္းၾကီးေတြရိွတဲ့တရားစဥ္နားထိကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ခဲ့တယ္၊ ဘုန္းၾကီးေတြက ေတာ့တစ္ပါးၿပီးတစ္ပါးဘဲ တစ္ေန႕လံုး တစ္ညလံုးမ်ားလားေတာ့မသိ၊ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႕မွာဘဲကိုလံဘိုကိုခရီးဆက္ခဲ့လို႕ပါ၊ ကိုလံဘိုမွာလည္း အလွအပမီးေရာင္စံုေတြနဲ႕ ပနး္ခ်ီေတြခ်ယ္ထားတဲ့ မန္းတပ္ ေတြဆိုတာအမ်ားၾကီးဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕သၾကၤန္ကားအလွၿပသလိုဘဲ သီခ်င္းေတြဆိုလို႕ေပါ့၊ ထမင္းေက်ြးတဲ့ေနရာေတြလည္းၿမိဳ႕ထဲမွာအမ်ားၾကီးရွိတယ္၊ မရွက္မေၾကာက္လမ္းေဘးမွာ တန္းစီၿပီးဝင္စားရတာ၊ အထဲမွာလူၿပည့္ရင္ခဏေစာင့္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ခပ္တည္တည္တန္းစီၿပီး ဝင္စားခဲ့ေသးတယ္၊ ဘာရွက္စရာလဲ ဗဟုသုတေပါ့ ဟဲဟဲဟဲ..၊ ေၿပာရအံုးမယ္ ဗ်ိဳ႕ အဲ့ဒီလိုအခါၾကီးရက္ၾကီးမ်ိဳးမွာ ဘယ္မွာမွ အရက္ဘီယာဝယ္လို႕မရဘူး၊ ဟိုတယ္ၾကီးေတြကအစ လမ္းေဘးဆိုင္အထိမရဘူး၊ မယံုရင္ ေလာင္းလို႕ရတယ္၊ကၽြန္ေတာ္အရူးထၿပီးလိုက္ရွာတာ ကာစီႏို ကစားတဲ့ဟိုတယ္ေတြထိေတာင္ေရာက္တယ္၊ မရဘူး ေနာက္ေတာ့လည္း ရွာေတြ႕တာပါဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါကသိတယ္ေလ..၊ ဘယ္မွာလည္း လို႕ေတာ့မေမးနဲ႕ မေၿပာႏိုင္ဘူး ကတိေပးထားရလို႕ပါ၊ ကဲကဲစာကေတာ္ေတာ္ရွည္သြားၿပီးနားေတာ့မွ အဲ..ေနာက္ဆံုးတစ္ခုေတာ့ေၿပာလိုက္ဦးမယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ငွက္ေတြအမ်ားၾကီးေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ စာကေလး ကိုေတာ့လံုးဝမေတြ႕ခဲ့ဘူးဗ်ာ.. ဘာလို႕ပါလိမ့္၊ အေမရိကားမွာေတာင ္စာကေလးငွက္ေလး ေတြရွိတာဘဲ၊ အကယ္လို႕မ်ား သီဟို႗္ ကိုဘုရားဖူးေရာက္ခဲ့ရင္ စာကေလးေတြ ရွာၾကည့္ၿပီးေတြ႕ရင္ၿပန္ေၿပာၾကပါ၊
တကယ့္တကယ္ ေနာက္ဆံုးေၿပာၿခင္တာကေတာ့..့ ဒီေဖေဖၚဝါရီလထဲမွာဘဲ အယ္တီတီအီးေတြစစ္ရွံဳးလို႕ နယ္ေၿမေတြအကုန္ၿပန္ေပးလိုက္ ရၿပီ၊ ပရာပါဂရမ္ၾကီး သူ႕လည္ပင္းက ဆိုင္ရာႏိုက္ကိုေသာက္လိုက္ၿပီလားမသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့တခါတရံ အသိမိတ္ေဆြ တမီးေတြကိုစိတ္ပူမိပါရဲ႕၊ ေနာက္ၿပီး အေသခံဗံုးခြဲတဲ့သူေတြ႕ရဲ႕အမွတ္တရသင္ခ်ိဳင္းကိုလည္းသြားၾကည့္ခဲ့မိ့ေသးတယ္ေလ၊ သူတို႕ဘက္ကေတာ့သူရဲေကာင္း ႏုိင္ငံတကာကေတာ့ အၾကမ္းဘက္သမားေတြလို႕သတ္မွတ္ထားတယ္၊ အခုေတာ့ၿပီးခဲ့ပါၿပီ၊ အမွတ္တရအေၾကာင္းေတြသာဆက္ေၿပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့စာအုပ္တစ္အုပ္စာရွိတာေပါ့ဗ်ာ..၊
ဒါေပမယ့္..ဟုတ္ကဲ့ အမွတ္တရ သီဟိ႗္ု ကိုဒီမွာဘဲရက္နားလိုက္ပါရေစ၊
(ယခုစာပါအေၾကာင္းအရာ၊ဓာတ္ပံုမ်ားကိုယူသံုးလိုပါက ၾကိုတင္ခြင့္ၿပဳခ်က္ေတာင္းေစလိုပါသည္ခင္ဗ်ာ..)
No comments:
Post a Comment