တစ္ခါက
တစ္ဘ၀ မ်ား…
ည
၁၁နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဗာဘူးနီးယားၿမိဳ႕ (Vavuniya) ကိုရထားဆိုက္္ေတာ့ ေမွာင္မဲေနတဲ့
ရထားေပၚမွာ ေအးေအေဆးေဆး လူရွင္းတဲ့အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနၿပီးမွ ဆင္းခဲ့ပါတယ္..၊ ရထားကလည္းဒိထက္ေရွ႕ဆက္မသြားေတာ့ပါ..၊
စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေရွ႕မွာရထားလမ္းအပိုင္းအစေတြ နဲ႕ဘူတာရံုအပ်က္ေတြဘဲရွိပါေတာ့မယ္.၊ဒီၿမိဳ႕က
ေနာက္ဆံုးအစိုးရထိမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ကစၿပီး ေၿမာက္ဖက္ကို တမီးအီလန္း
အယ္လ္တီတီအီးက်ားသူပုန္ေတြ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္..၊ေအေက ၄၇ကိုင္ထားတဲ့ အေစာင့္ေတြက လူေတြနဲ႕အိပ္ေတြကို
စစ္ေဆးၿပီးမွ ဘူတာကထြက္ေစပါတယ္..၊
အေစာင့္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႕လို ႏိုင္ငံၿခားသားေတြကို
သိၿပီးသားၿဖစ္ပံု တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အိပ္ကို ၀ိတ္ေက်တန္းေက်ေလာက္ဘဲ စစ္ၿပီးသြားခြင့္ၿပဳလိုက္ပါတယ္..၊
တကယ္ေတာ့ ကိုလံဘိုနဲ႕ ဗာဘူးနီးယား ခရီးက ႏွစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္သြားေနရေတာ့ သိပ္ေတာ့မဆန္းေတာ့ပါ..၊
ဒီလိုနဲ႕ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ လမ္းမအတိုင္း ေက်ာပိုးအိပ္တစ္လံုးနဲ႕ တစ္ေရြ႕ေရြ႕လမ္းေလ်ွာက္ၿပီးခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္..၊
တကယ္ေတာ့ သံုးဘီးငွားစီးလို႕ရေပမယ့္..၊ သိပ္မေ၀းတဲ့ခရီး ၿဖစ္တာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း ကိုယ္ေၿခေထာက္က
သံုးဘီးထက္ပိုစိတ္ခ်ရတာက တစ္ေၾကာင္းလည္းပါတယ္..၊ စစ္ၿဖစ္ေနတဲ့တိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္ရဲ႕
အစြန္ဆံုးအစိုးရထိမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ အစစ အရာရာသတိထားတာအေကာင္းဆံုးေပါ့ဗ်ာ..၊
-------------------xxxxxx----------------------
ေမာင္ေတာၿမိဳ႕
ကို ၀င္တဲ့လမ္းႏွစ္ခုရွိတယ္ ဘူးသီးေတာင္ ကေနလာတဲ့လမ္းနဲ႕ စစ္ေတြတစ္ဘက္ကမ္း အငူေမာ္ကေန
တဆင့္ပင္လယ္ကမ္းေၿခအတိုင္းလာတဲ့ အလယ္သံေက်ာ္လမ္း၊ အလယ္သံေက်ာ္လမ္းအတိုင္းလာရင္ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕မ၀င္ခင္
ဘယ္ဘက္ အၿခမ္းက ရြာကေလးတရြာရဲ႕ အိမ္၀င္းတစ္ခုအေနာက္ဘက္ကို ၿဖတ္ၿပီး အသြားကြမ္းၿခံတစ္ခု
ေနာက္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို အမွတ္မထင္ဘြားကနဲ႕ ေတြ႕လိုက္တယ္..၊
သူကေရွာင္ပုန္းဖို႕ၾကိဳးစားေပမယ့္ ရုပ္တရက္ေတြ႕လိုက္လို႕မလံုမလဲၿဖစ္သြားပံုရတယ္..၊
ဘယ္လိုဘယ္လို အာရပ္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ဒီကိုေရာက္ေနပါလိမ့္..၊ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ မိတ္ေဆြအဘိုးၾကီးက
မိတ္ဆက္ေပးလိုက္တယ္..၊ ဒါကြ်န္ေတာ့္ ညီအငယ္တဲ့..၊ အဲ့ဒီေတာ့မွ အသားအရည္လတ္လတ္နဲ႕ အလြန္သန္႕ၿပန္႕ေနတဲ့
အာရပ္ၾကီးက ၿမန္မာလိုပီပီသသ ရည္ရည္မြန္မြန္ မိတ္ဆက္လာတယ္..၊ သူက ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံမွာေနၿပီး
အလုပ္အကိုင္ကေတာ့ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ ဗလီဆရာတစ္ေယာက္ပါ..၊
-----------------------xxxxxx------------------------
အခ်ိန္က
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေဆာင္းရာသီ ညတစ္ည..၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းအဆံုး ကခ်င္ၿပည္နယ္အစ ေက်ာက္စိမ္းေမွာ္တစ္ခု၊
အတိအက်ေၿပာရရင္ မိန္းမ မလာရတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေမွာ္..၊ ၊ လက္နက္ကိုင္ စစ္သား ၃ ေယာက္ နဲ႕
အထမ္းသမား ၄ ေယာက္ ဟာ ေက်ာက္စိမ္းတြင္းေတြနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀း ေမွာင္မိုက္ေနတဲ႕ ေတာအုပ္ၾကီးထဲမွာ
စမ္းတ၀ါး၀ါး သြားေနေလရဲ႕..၊ အဲ့ဒီအထဲက အသက္အငယ္ဆံုး ေပါတာ ကေလး ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးမွာ
အေလးဆံုးအိပ္ၾကီးကို ထမ္းရင္းေရွ႕ကလူေနာက္ကို ၾကိဳးစားလိုက္ေနရပါတယ္..၊ ေမွာင္လုိက္တာမွ
ေရွ႕တဲ့တဲ့ကလူကို ေတာင္မၿမင္ရဘူး..၊ တစ္ခါတစ္ခါတိုက္မိေသးရဲ႕…၊ စကားလည္းမေၿပာရဲ..၊
ဓာတ္မီးလည္းမထိုးရဲ..၊ ေရွ႕က ကိုထြန္းက အၾကံေပးတယ္ ေဟ့ေရာင္ မင္းေက်ာပိုးအိပ္ထဲမွာ
လစ္ပိုေတြ ကပ္လိုက္ရွိတယ္ အသာယူေသာက္ၿပီး လြင့္ပစ္လိုက္၊ ဒီလိုနဲ႕ ေဂ်ာက္ၾကီးတစ္ခုကို
ၿဖတ္လွဲထားတဲ့ သစ္လံုးၾကီးတစ္ခု ေပၚကေန ေလွ်ာက္ၿပီး ၿဖတ္ရတယ္..၊ေအာက္ ကေခ်ာင္းကလည္း
ေရစီးသံတဟဲဟဲနဲ႕ သတိထားၿပီးေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲမွာ ေက်ာပိုးအိပ္အေလးၾကီးထမ္းရင္ သစ္လံုး
ၾကီးကို ေၿခေထာက္နဲ႕စမ္းရင္ေရွာက္ရေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ၿပတ္က်န္ခဲ့တယ္..၊ ေဂ်ာက္ဟိုဘက္ထိပ္မွာ
ကမၻားတစ္ခုကို ကုပ္တက္ရစဥ္ ေၿမၾကီးထစ္ေတြက ေခ်ာေနေတာ့ ဓားေၿမွာင္နဲ႕ စိုက္ၿပီးထိမ္းရေသးတယ္..၊
အားလံုးအေပၚေရာက္ၿပီး ကမၻားေစာက္တစ္၀က္မွာ တစ္ေယာက္ထဲက်န္ေနစဥ္မွာဘဲ..၊ ရုပ္တစ္ရက္ဓာတ္မီးေရာင္ေတြ၀င္းကေနေပၚလာၿပီး
ေသနပ္ေမာင္းတင္သံေတြဆူညံသြားတယ္..၊ အေမွာင္ထဲကေန “ေဟ့ေကာင္ေတြလက္နက္ခ် တစ္ေယာက္မွမလွုပ္နဲ႕..၊”
သြားၿပီ…၊ မတ္ေစာက္ေနတဲ့ ကမၻာေဘးက ၿခံဳပုတ္တစ္ခုေအာက္ကို၀င္ၿပီး ကမၻား ကိုဓားေၿမွာင္နဲ႕
အားကုန္စိုက္ၿပီး တြယ္ကပ္ၿပီးပုန္းေနလိုက္တယ္..၊ အေပါကေနငံုၾကည့္ရင္ဘယ္လိုမွ မၿမင္ရႏိုင္..၊
ေလးလံလွတဲ့အိပ္ၾကီးကလည္း ေခ်ာက္ထဲကိုဆြဲခ်ေနေလရဲ႕..၊ဒီလိုနဲ႕ ခဏၿပန္တိပ္ဆိပ္သြားစဥ္
ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခံုရငး္ နားစြင့္ေနလိုက္တယ္…၊ “မင္းတို႕လူဒါအကုန္ဘဲလား..” ေမးသံၾကားေတာ့
ကိုထြန္းရဲ႕ တစ္ေယာက္က်န္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ အသံကို မိုးၾကိဳးပစ္သလိုၾကားလိုက္ရတယ္…၊ ေအာက္ကေမွာင္မဲေနတဲ့
ဘယ္ေလာက္နက္မွန္းမသိတဲ့ ေခ်ာင္းထဲကို ၿဖဳတ္ခ်လိုက္ရမလား လို႕ စဥ္းစားေနတုန္း..၊ ဓာတ္မီးေရာင္တစ္ခုအေပၚကက်လာၿပီး
“ေဟ့ေရာင္တက္ခဲ့ ပစ္လိုက္ရမလား”…၊
------------------------xxxxxxxx-----------------------
ကရင္ၿပည္နယ္ရဲ႕
နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕က စစ္တပ္တစ္တပ္လံုးအလွုပ္ရွုပ္ေနၾကသည္..၊ ရပ္ဟတ္ယဥ္ သံုးစီးဟာ
ေဘာလံုးကြင္းၾကီးထဲကေန တစ္စဥ္းပ်ံတက္ တစ္စင္းပ်ံဆင္းနဲ႕ ဒဏ္ရာရ လူနာ စစ္သားေတြနဲ႕ ေပါတာေတြကို
သယ္ေနၾကေလသည္..၊ တိုက္ပြဲက အေတာ္ၿပင္းထန္ၿပီး ရာနဲ႕ခ်ီတဲ့ ေသြးသံရဲရဲ လူနာေတြတစ္ဖြဲဖြဲ
အမိုးပြင့္ ထရပ္ကားၾကီးေတြနဲ႕ေရာက္လာေနၾကသည္..၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေဘာ္လံုးကြင္းေဘး ပိေတာက္ပင္ၾကီးေအာက္ကေန
၅ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကေလးတစ္ေယာက္ တအံ့တၾသေငးၾကည့္ေနေလရဲ႕..၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္တီးနဲ႕ေသြးေတြဗရပြနဲ႕လူနာတစ္ေယာက္က
ကရင္လို ဗလံုးပေထြးနဲ႕ေအာ္ေၿပာေတာ့ တစ္ေယာက္က သူရဟတ္ယဥ္စီးဖူးေတာ့မယ္လို႕ေၿပာတာဆိုဘဲ..၊
ဟုတ္တယ္အဲ့ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၆ႏွစ္မၿပည့္ေလာက္ေသးဘူး…၊
ပ်င္းရိဘြယ္မွုန္မွိုင္းၿပီး
စႏိုးမုန္တိုင္းေတြ တစ္ဆိုင္းၿပီးတစ္ဆိုင္းလာေနတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံညတစ္ည မွာ ဘာရယ္မဟုတ္
အမွတ္တရ အပိုင္းအစေတြကို သတိရေနမိပါေတာ့တယ္..၊
ရန္မ်ိဳး
(ကာရိုလိုင္းနား)
No comments:
Post a Comment